Podział praw. Misja.

- Kapitanie, zniszczono cztery statki wroga.

- Przyjąłem.

- Co dalej, czekam na rozkazy.

- Lecimy do bazy. Przyda ci się odpoczynek Hampton.

       Lecieliśmy po pasie Oriona. Daleko od ziemi. Trzysta lat po tym, jak zniszczono Ziemię, przenieśliśmy się na Marsa. Tam wytworzyliśmy sztuczną atmosferę, przywieźliśmy resztki wody z Ziemi i wykopaliśmy głębokie tunele, w których również była woda. Żyliśmy tam na nowo. Zaludnialiśmy planetę, niczym mrówki. Każdy z nas musiał zacząć żyć.

      Ale my - Jednostka Specjalna - CosmicoMachine -  utrzymujemy naszą nową planetę z przestrzeni kosmicznej. Chronimy ją, aby sytuacja sprzed stuleci się nie powtórzyła. Nazywam się Hampton. Jane Hampton. Urodziłam się już na Marsie. Od pokoleń moja rodzina służyła w tej jednostce. Moi bracia również tu służą. Ku chwale Marsa.

- Kapitanie Cannavan, nie ma czasu na wygłupy- strofowałam kapitana, który bawił się swoim statkiem jakby nigdy nic. Małe dziecko dostało zabawkę.

- Jane... daj spokój. Oficjalnie musisz się zwracać do mnie tylko jak nagrywam misje. Dla oka dowództwa,no wiesz...

- To na drugi raz informuj mnie, że skończyłeś, dziadzie.

- Aj aj majtku - wybuchnął śmiechem

- Jeszcze zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni-uśmiechnęłam się, zerkając w dół, gdzie leciał Dave

- Nie spinaj się tak, Mała, przecież wiesz, że cię uwielbiam.

Przewróciłam oczami.

- Za co ty mnie tak uwielbiasz, hm?

- Za piersi, oczywiście. Są jedyyyne na Marsie.

- Ech, ale ty masz tupet, Dave - zniżyłam lot lat tak, że puknęłam mu swoim statkiem w jego szybę od góry.

- EJEJEJEJEEEEJ, dopiero położyłem lakier !

- O taak?

- Tak - parsknął poirytowany, a ja zniżyłam lot tak, żeby lecieć obok niego i przerysowałam mu skrzydłem po boku statku.

- Ty mała zdziro!

- Goń się Cannavan - zaśmiałam się i poleciałam dalej, żeby zaczepić statek w bazie.

       Po 15 minutach, już bez skafandrów, chodziliśmy po bazie,pijąc aromatyczną kawę.

- Trzeba zdać raport szefuńciowi - skwitował Dave.

-Wiem, nie chce mi się wracać po kopie do statku- oparłam się o ścianę.

- Jane, słuchaj...czy...bo mam do ciebie takie pytanie i...

- No słucham.

- Bo ja...

- Hej Maluchy - w korytarz wszedł mój starszy brat Varon. Był rok starszy od Dave'a i dwa lata ode mnie. Był wicedowódcą ,zaszedł wyżej w CosmicoMachine niż nasz ojciec. Chluba rodu i duma rodziny. Perfekcyjny aż zęby bolą.

- Hej brat, co tam?

- Wporządalu, lecimy na patrol. A wy już po? - parsknął śmiechem   - źle się wyraziłem, skończyliście zmianę? - uśmiechnął się.

- Tak. Zaraz idziemy zdać raport Szefowi - odpowiedział zimno Dave.

- Dobra. To się cieszę. Wracajcie do domów, a ja lecę. Do zobaczenia wieczorkiem siora - przyłożył niedbale dwa palce do czoła i zasalutował nam w biegu.

- Uhm. Dave. Pójdę już - ruszyłam prosto korytarzem,aby wyjść na zewnątrz. Dość miałam już siedzenia w bazie. I tak za cztery przesunięcia słońca miałam wykłady, więc nie musiałam długo siedzieć w domu. 

       Przebrałam się w nowe ubrania, zrobiłam lekki makijaż, spięłam włosy w kok i z zeszytami ruszyłam na nauczanie. Mama opowiadała, że dawno dawno temu, kiedy Ziemia jeszcze istniała, były na Ziemi: przedszkola, gdzie uczyły się dzieci do lat sześciu, podstawówki, gdzie chodziły dzieci do lat trzynastu, gimnazja, gdzie uczęszczały dzieci do lat szesnastu, średnie szkoły, gdzie była młodzież do nawet lat dwudziestu i studia, gdzie chodzili dorośli do lat dwudziestu siedmiu. My nie mamy takich podziałów. U nas nie ma podstawówek czy gimnazjum. U nas egzystuje Nauczalnia, gdzie każdy rok nowego pokolenia uczy się do lat dziewiętnastu. Potem dzielimy się ze względu na nasze zainteresowania, bądź rody z jakich pochodzimy. Tak jak na przykład ja. Nie interesuje mnie jednostka zwiadowcza, ale nie mam innej opcji. Nie chce być gorsza od rodzeństwa. Trzech braci to dobra motywacja do działań, wierzcie mi.

       Gdy stanęłam na pierwszym schodku do Nauczalni, rozległy się dzwony wołające na lekcje. Mama mawiała, że to odpowiedniki dzwonków na Ziemi.

- Hej, Jane - usłyszałam za sobą głos Dave'a.

- Kopę lat - powiedziałam ironicznie, uśmiechając się.

- Eh.. ironię to ty masz we krwi moja Mała

- Krwinki czerwone i białe również - puściłam do niego oczko i usiadłam na moim stałym miejscu.

Po kilku tępych spojrzeniach Dave'a rozpoczął się wykład.

- Dziś na zajęciach poruszymy historię powstania życia na tej planecie - zaczął swoim miękkim, radiowym głosem profesor Soma - Jak wiecie, moi drodzy uczniowie, lata temu zamieszkiwaliśmy Ziemię. Tam wszystko było piękne i łatwiejsze. Przytaczałem wam nieraz stare powiedzonko... „wszystko co dobre kiedyś się kończy” tak to chyba szło, jak dobrze pamiętam - przysiadł na blacie biurka przed nami – tyle o ile nasza planeta nie zakończyła swojego żywotu samoistnie. Pomogli nam w tym Narturianie, przed którymi wasi koledzy was chronią. Zamierzali się już niejednokrotnie na Marsa, teraz już jesteśmy przygotowani. Nie wszyscy z was będą chronić tę planetę w taki sam sposób, ale niektórzy tak jak rodzina Jane Hampton - pokazał na mnie wskaźnikiem, a ja momentalnie dostałam rumieńców. Chciałam się schować pod ławką - dzielnie bronią naszej rasy na Marsie już lata. Chwała im za to. W porządku. To taki krótki wstęp, a teraz delikatnie przejdę w istotę dzisiejszej lekcji. Jak już wiecie z naszej planety widać dwie satelity. Dwa księżyce, które mają nieregularne kształty. Jeden z nich to Fobos. Krąży wokół planety szybciej i jest to satelita przyciągnięta przez pole grawitacyjne naszej planety. Drugi to Deimos, na którym stacjonuje główna baza CosmicoMachine - odsłonił roletę, aby pokazać nam Deimosa – nasze statki posiadają zaawansowane technologie, potrafiące przelecieć z Pasa Oriona na Marsa obok gorących gwiazd i nic się nam nie stanie. Nasze Tarczowniki... - i tak potrafił gadać godzinami. Uwielbiałam naszego profesora. Potrafił jako nieliczny dotrzeć do nas swoją prostotą i spójnością.

       Po skończonych wykładach, nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić. Postanowiłam pojechać na Deimosa. W końcu CosmBusy latają co kilka jednostek. Zabrałam ze sobą książkę z Księgofilii. Lot zapowiadał się samotny. To co sprawiało mi smutek,było nazywane samotnością. Każdy zawsze kogoś miał, a ja... dowódczyni jednostki specjalnej, cóż ja mogę. Nikt nie chce baby z woja. Przynajmniej nikt nigdy nie chciał. Leciałam 3 godziny, czytając strona po stronie. Kobieta poznaje mężczyznę na przedmieściach ziemskiego Londynu. Pocałunkom, tuleniom i czułym słówkom nie ma końca. Uh. Chciałabym wreszcie poznać mojego księcia z bajki. Niestety nie mam na to czasu. Na wojnie nie ma czasu na miłość.

       Wysiadłam na Deimosie,już wcześniej wyczuwałam jego ciężką atmosferę, ale tym razem coś mi nie grało. Pobiegłam do centrali.

- Petra? Coś się dzieje?

- Jane. Twój brat wyleciał. Mamy kolejną bitwę. Potrzebujemy posiłków, piszesz się na to?

- O co ty mnie pytasz - wyleciałam z centrali, żeby jak najszybciej wsiąść na statek.

- Jane?? Wypad! Ja lecę Krnąbrnym!

- Dave? Co ty tu...? Nieistotne. Lecimy. Odpalaj go, trzeba pomóc mojemu bratu.

Wylecieliśmy ułamki sekund później.

- On jest teraz na misji?!

- Nie pierdol tylko leć, nie pomożemy mu, siedząc na dupie, Kapitan.

Nie wiedziałam, czy zdążymy dolecieć na Pas Oriona. Tym razem wydawał się cholernie daleko, a ja tylko błagałam w myślach los, żeby nic się nie stało mojemu braciszkowi.

- Dziewięćdziesiąt stopni na wch..ooo..kur.. - gdy podniosłam wzrok znad monitora, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. To był największy statek Narturian, jaki tylko zdołali wysłać. Niszczył jednostkę po jednostce, statek po statku. Zapatrzyłam się na to cudo techniki tak, że nie zauważyłam zmiany kursu lotu naszego Krnąbrnisia. Gdy się ocknęłam... przeoczyłam jedną ważną rzecz. Poczułam tylko jak mocno tuli mnie do piersi Dave. Wszystko stanęło w miejscu. Ogarnęła mnie kompletna cisza, poczułam jak policzki robią mi się ciepłe, a oczy zachodzą lekką mgiełką. Płakałam. Tylko..czemu?

- Jane..Jane..JANE! - usłyszałam tylko krzyk Dave'a - Musimy stąd lecieć!

- Czy..on..czy..ja..czy..?

- On nie żyje Jane! Nie żyje! Musimy wracać do bazy! - krzyczał Dave.

Jak, to...nie...żyje. Mój. Brat. Mój kochany braciszek. Varon. Rozpłakałam się i klęknęłam na podłodze.

- Nie, to nie prawda! Kłamiesz! To nie może być prawda! - płakałam i wrzeszczałam w podłogę.

- Mała.. - podszedł i przytulił mnie mocno do siebie - nie płacz. Jestem. A ty jesteś dzielna. - tulił mnie, a ja miałam wrażenie, że trwa to wieczność. Szarpały mną spazmy płaczu, nie wiedziałam jak pokaże się w domu.

       Statek wroga został zniszczony. Kosztem mojego brata. Drugi bohater naszej rodziny poniósł śmierć, poświęcając życie dla dobra wielu istnień. Teraz ja muszę go godnie zastąpić. Muszę dać radę. Od dziś to ja będę Dowódcą. Nie przyniosę hańby rodzinie. Ochronie ludzi na Marsie i zapewnię i bezpieczny byt, i lepsze jutro. Obiecuje, Braciszku.

Dwie filiżanki życia, proszę.

Stałam na brzegu. Brzegu czegoś tak lepkiego i oślizgłego jak tysiące albo nawet miliardy ślimaków bez skorup. Ruszały się, pod moimi stopami. Krzyczałam, wołałam pomocy, ale nikt mnie nie słyszał. Pytanie tylko który to już z kolei raz tak wrzeszcze.

-Willey.-słyszałam gdzieś z oddali.

-Willey,weź te leki.-znowu ten sam głos.

Słyszałam go codziennie. Nie wiem skąd dobiegał ani kto był jego właścicielem. Cały czas prosił mnie abym zażyła leki. A ja nie chciałam, w ogóle nie wiedziałam o co mu chodzi. Stąpałam tylko po tych ślimakach i wyciągałam ręce przed siebie niczym ślepiec.

-HAHAHA wiesz,że cie zabije?! Zabije cie głosie! Odwal się ze swoimi lekami! Nie mam na imie Willey! Ahahahahaha! Wy-nooo-chaaa. Precz, precz, precz, precz, precz, precz, precz, precz…-kołysałam się lekko. To mnie uspakajało. Popatrzyłam w lustro.

-Jestem taaaaaaka piękna!-okręciłam się kilka razy po czym usiadłam i zaczęłam trzeć oczy. Zaczęłam płakać. Śmiałam się i płakałam jednocześnie. To takie piękne móc płakać.

-chyba wyrwe sobie ząb.. przeszkadza mi  w moim perfekcyjnym ciele- i wyrwałam. Nie bolało.

Krwawi..ooo..kap

Kap

Kap

Jak woda

Woda krwi

Krew z wody

Hahahahahhahahahahahhahahahahahahhaha

Chyba jestem chora. Mam raka. Albo białaczke. Ewentualnie skoliozę. I jestem w ciąży. Na pewno urodze tysiąc dzieci,hihihihihihihih. Powyrywam sobie paznokcie..nuuudzi mi się.

-Mu-szę-na-kar-mić-sto-krot-kii. Ciociu?

Usłyszałam znowu ten stukot. Skąd on dochodził? Melodia? Nie.. wierszyk ktoś mówi! O jak pięknie. Dam mu pieniądze. Tylko jak..wyrwe sobie serce. Płuca i nogi. I mu je dam. Niech sobie weźmie pieniądze za to, że tak pięknie mówi. Motyle. Kurz. Kurz jest jak motyle. Oooo jak pięknie leci! Nie uciekaj! Zostań! Chce cie przytulić!

-Willey,weź leki,proszę cie.-to ten kurz? Kurz mnie prosi o leki? Czemu kuleje? A wiem..oddałam nogi dziewczynce recytującej wierszyk. To takie piękne.

-weź,weź. Pomogą ci.

-NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!! IDŹ Z MOJEJ GŁOWY MAŁA DZIEWCZYNKO!

To kurz. Kolory. Kurz w kolorach. Pajęczynka! A na niej pająk. Mamo! Tato,weźcie go. Boje się pająków. Chce mi się mleka. I sera. Ser z mlekiem. Babciu,dasz?

- na prawde ci pomogą,weź je Willey. Proszę kochanie.

NIE NAZYWAJ MNIE SWOIM KOCHANIEM! D…D.. Dominik.. D.. D.. Dominik.. czemu

-CZEMU NIE ŻYJEEEEEEEEEESZ!! Żyj

Masz żyć. Musisz. Patrz jak nasze dziecko rośnie, jak się bawi, jak chodzi, jak je i jak śpiewa. Co? Czemu się rozpływasz? I rozmazujesz.. Dominik.. Popatrz. Ładne? To dla ciebie. To za to,że mnie zostawiłeś. To za to, że nie przyjąłeś! To za to że cie nie było, TO ZA TO ŻE NIE ŻYJESZ!!

Kredeczki. Namaluje obrazek. Ładny ten pan. Szkoda że wisi na haku. Byłby z niego fajny pan. Wiem to. Kupisz mi gazete? Bo tam piszą, że około 20% kobiet w tych czasach nosi pończochy,wiesz? Też chce! Też! Tylko..nie wiem co to. Pomożesz mi?

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA- nie zjem tego. To boli. Czemu cie tu nie ma? Bawisz się ze mną tak? Ciu ciu babka? Ha! Jestem w tym mistrzem! Nie pokonasz mnie.

Huśt

Huśt

Huśt

Jak miło. Raz. Trzy. Pięć. Siedem. Dziewi..ca..ca..ca.. zimno mi. Bardzo zimno. Czemu Cię nie ma tato. Zostawiłeś. Pobiłeś i rozwaliłeś mi porcelanową kulke w mojej głowie. Szkoda. Może była by dziś kolorowa. Hihihihihihihhihihihi. KU..ro..PAT..wy.

I tak już 16 lat. To jakbym nie żyła. Nie mam praktycznie swojej świadomości. Zabiłam tate. Dominika. I nasze dziecko. Nasze nienarodzone małe dziecko. I oszalałam. Teraz jestem tu już 16 rok. Nie chcą mnie wypuścić. I raczej szybko tego nie zrobią. Zabiłam. Tego się nie wybacza. Zabiłam mame, brata i jego rodzine. Zabijałam wszystkich po kolei. Uwielbiałam z czasem zapach krwi. Krwi sączącej się po szybie,ścianie,pięści..nożu. nie kontrolowałam tego. Zabijałam wszystkich,którzy kiedykolwiek mnie zranili. Potem ześwirowałam. Myślałam, że jestem w ciąży. Że mam męża i żonę jednocześnie. Że jest mnie dwie. Ta dobra i ta zła Willey. Willey Thompson. Mam 36 lat. Pochodze z Californi. Już nigdy nie wróce do mamy. Do Dominika. Ani do brata. Nigdy. BO ICH JUŻ NIE MA. Nie ma. Nie.

Uh. Znów zaczynam wariować. Opanuj się! Uh. Widze w lustrze dwie mnie.Nosz mówie coś! Uh. Dość. Mam dość. Zrobie. Sobie. Krzywdę. Albo tobie. To przez ciebie oni nie żyją! Ty małpo! Ty wredna oślizła małpo!

One step.

Two step.

Three step.

Four step.

Five step.

Jump. Die. Done. Gone. Alone. Bring. Sell. Think. Kill. Lick. Neck. Blood. Arms. Knife. Socks. Love. Might. Be. Lost. Hope. Death. More. Mirror. Brain. Ring. Feel. Spicy. Loaf. True. False. Nothingness.

-Ona znowu tu jest. Jest. I będzie. Jest piękniejsza. Lepsza. Mądrzejsza. Czujesz jej zapach? Jest tak piękny i ostry,że twoje nozdrza przepełnia spokój. Zostań tam. Ja jej poszukam. Poszukam noża. Zabije was wszystkich. Czekaj na mamusie.-skręciłam jej kark.

Niby nie jestem do tego zdolna? Mam tego dość. Mam ciebie dość. Zgiń.

Skręciłam mu kark.

Nic nie znaczysz. Jesteś nikim. Nie powinieneś w ogóle się narodzić.

Skręciłam mu kark.

Jestem najgorszą z najgorszych. Jestem bogiem. Bogiem samej siebie.

Skręciłam jej kark.

Nie powstrzymasz mnie.

Poderżnełam jej gardło.

Ciemnia.

Tak właśnie wyglądał mój cały dzień. Szukałam klamki po długiej białej ścianie. Dlaczego jej tu nie ma? Czemu czuje chłód. Znowu czuje zapach krwi. To nie możliwe, że znowu są ze mną. Że żyją.  DAJCIE! MI! TE! CHOLERNE! LEKI! UH. Uh. Huh. Uh. Nie wytrzymam tego dłużej. Nie mam w Tobie wsparcia!

-kocham Cię-delikatna jak promyk letniego słońca skóra pogładziła mnie po policzku. Przytulił mocno. I wyszeptał, że weźmie mnie do domu. Że się mną zaopiekuje. Że już tak dłużej nie może. I że zawsze mnie kochał. Mimo to co robie. Mimo to jak się zachowuje. Mimo wszystko.

-chodźmy Alex.

bry wieczór :3 niee ma tego dużo,ale dopiero wyszło z pod "mojego pióra" xD

zainspirowana Miff <3

nie jest takie fajne jak wasze..no ale myśle że ujdzie :3

maybe some comment below? how 'bout that? ^^

ide-bo mam mase nauki na biologie :/

branoc <3

Live. Stay Strong. Kill.

-Powiem ci coś. Jesteś po prostu zbolałym dupkiem i chamem i kurwa jeszcze nie wiem czym! Jak mogłeś mnie zostawić na tyle lat i zupełnie nic mi nie powiedzieć! Nic! Zero! Kurwa jasna null!!-wrzeszczałam po Cameronie coraz głośniej i biłam go po torsie pięściami,nie powstrzymując łez. A raczej krzyku. Krzyku pustej duszy. Pustej bo nie było GO ...tyle miesięcy.
-Blane..-usłyszałam jego głos. Jego cichy zefir pośrodku mojej wichury złości.
-Nie przerywaj mi mówiłam ci już tyle razy! I słuchaj co do Ciebie mówie!-wrzeszczałam. Czułam jak strugi potu ze złości,kapią mi na rozgrzany kark.
-Blane..-poczułam mocny ścisk jego gorących rąk na moich nadgarstkach. Patrzył mi głęboko w oczy. Jego zielone oczy wydawały się być tak ciepłe,jak trawa pośród lata. Rozgrzana,zielona trawa. To nimi mnie tak sobą zauroczył. I te przesłodkie dwie kropeczki w prawym oku... on był mój..od zawsze. Nigdy nie było inaczej. Widziałam jak coś do mnie mówi. Ale..nie..jakoś nie słyszałam co. Nie chciałam sie na tym skupiać. Chciałam jego. Tutaj. Teraz. I..nagle poczułam..przeszycie..w okolicy kręgosłupa. Długie. Zimne. Prze-szy-cie. Mrok. Mój cały świat zniknął. Mój Cameron zniknął. Ale zanim zniknął,usłyszałam tylko głuchy krzyk z jego ust i widziałam jak wyciąga pistolet. Jak strzela. Raz. Drugi. Trzeci.Dziesiąty. A potem poczułam ciepło. Miłe. Delikatne ciepło rozchodzące sie po moim ciele. Tego mi było trzeba.
Ocknęłam się po miesiącu. Znaczy.. ocknęłam,to za dużo powiedziane. W zasadzie nie wiem jak to określić. Ale..czułam,że ktoś ściska mi rękę. Otworzyłam oczy. I wstałam. Pewno..pomyślicie,że to zabawne,ale..stałam obok mojego ciała przypiętego do aparatury lekarskiej, a obok mnie spał Cameron. Brudny. Zaniedbany.Zmęczony. Nie takiego go znałam. Nawet nie miałam pojęcia co się stało,że..że on tu przy mnie jest. Czemu nie ma go w bazie? Czemu siedzi przy mnie? Czemu płakał? Cz-czemu ja..ja widze siebie na łóżku a stoje tu? I patrze na swoje nieruchome ciało? CO SIE DO JASNEJ CHOLERY DZIEJE?!              
Do pokoju weszła siostra. Sprawdziła moje dokumenty i nawet nie budząc Camerona,wyszła cicho z sali zapisując coś w karcie. Nie chciałam patrzeć na takiego Camerona. Odwróciłam się tyłem do tego obrazka i popatrzyłam na okno. Przesłonięte żaluzjami. Przesłonięte. Zakurzony..zaraz. CZEMU? Co sie w ogóle dzieje?                                                            
 Rozchyliłam lekko żaluzje i to co zobaczyłam..zemdliło mnie. Zobaczyłam jak dziwni,połamani ludzie..zaraz. To nie ludzie. To coś gorszego. W-wyglądało jak pomieszanie ludzi ze zwięrzętami i do tego jakimiś mutantami. Okropne..                                                                                                                                 Szybko kucnęłam,bo miałam wrażenie,że jeden na mnie popatrzył. Wolałam wrócić do swojego ciała,póki jeszcze moge.                                                                                                                
Położyłam się w miejscu w którym leżała moja powłoka,ocknęłam się wraz z moim ciałem i zaczełam kasłać,jakbym zachłysnęła się litrem wody.
-SIOSTRO! SIOSTRO!-usłyszałam przebudzony krzyk Camerona. A potem wszystko działo się z wolnionym tempie. Sioatra wbiegła do sali,Cameron się popłakał a ja poczułam jak siostra wstrzykuje mi igłe w wenflon z lekami przciwbólowymi. Opadłam na łóżko,ale dalej czułam jak mnie rwie w kręgosłupie. Dyszałam ciężko. I próbowałam wyregulować oddech. Cameron, głaskał mnie po głowie i ściskał za rękę. W kółko powtarzał tylko "Blane..kochanie..jestem przy Tobie. Przepraszam,przepraszam...przepraszam.." jak człowiek w obłędzie. To było straszne.                                                                                                                            
Po kilku dniach wypisali mnie ze szpitala. Kiedy Cameron,odprowadzał mnie do domu..nie był spokojny. Cały czas się rozglądał. Drżał. Czułam to.
-Cam..powiedz mi co się dzieje.-odezwałam się gdy byliśmy już w drodze do domu. Jechaliśmy gdzieś na obrzeża miasta. Z dala od miasta. Czyli z dala od zagrożenia.
-Blane. Wszystko Ci wytłumacze. Nasza planeta nie jest juz bezpieczna. I już nigdy chyba nie będzie. Ktoś kiedyś wyruszył na wyprawę w dalekie i wysokie góry. Przyniósł z nich chorobę. Śmiertelne niebezpieczeństo ludzkości. Każdy kto na to zachoruje,dostaje mutacji komórek w organizmie i automatcznie łączy komórki wraz z komórkami pierwszego lepszego napotkanego zwierzęcia. I się z nim łączy. Ale nie całkowicie. Bo gdy połączy się całkowicie. To umrze. A żeby nie umrzeć muszą jeść ludzi. Tak. Wiem. To absurdalne. Ale tak jest. Przeprowadziłem nas jak byłaś w szpitalu-zobaczyłam,że ma łzy w oczach. Wielkie. Łzy mojego Camerona. Nigdy nie widziałam jak płacze.
-Cam? wszystko okej?-usłyszałam,że drży mi głos.
-Bl..Blane..b-byłaś..byłaś w ciąży..cz..czemu mi o tym nie powied..nie powiedziałaś?-poczułam zimny prysznic. Ja...chciałam...tylko...ie nie łob
-Chciałam ci powiedzieć,ale Ciebie nie było.
-Pracowałem.
-To nie zmienia faktu, że cie nie było,a takich rzeczy raczej sie nie mówi przez telefon..
-Ale chciałbym o tym wiedzieć!
-A ja ci chciałam powiedzieć!
-TO CZEMU TEGO NIE ZROBIŁAŚ?!
-BO CIE DO JASNEJ CHOLERY NIE BYŁOO!-zatrzymał się. Popatrzył na mnie wziął długi wdech i wypuścił go szybko z płuc.
-to..moja..wina. Powinienem był was chronić. Teraz. Musze chronić Ciebie. I zrobie to. Za wszelką cenę.
-...-w głowe kotłowały mi myśli. Co sie zasadniczo stało? Czemu...? Czemu mówi tylko o mnie? - A dziecka nie będziesz chronił?
-Dziecka nie ma. Poroniłaś gdy ten Zmiech..-zamknął oczy,żeby sie nie rozpłakać,zacisnął szczękę i popatrzył na mnie z troską w oczach- Poroniłaś Blane. Poroniłaś naszą małą córeczke. Przez to coś. I ja to zniszcze. Dla naszego dziecka. Dla Twojego bezpieczeństwa. Dla nas. Rozumiesz?
Płakałam.                                                                                                                                                              
Długo i mocno płakałam. Gdy dojechaliśmy do domu za miastem, Cameron wziął mnie na ręce i zaniósł do łóżka. Przykrył i pocałował w czoło. Potem szeptał mi do ucha,że mnie kocha. Wierzyłam mu. Był wojskowym. Wiedział o tej chorobie już dużo wcześniej. I próbował ją zwalczyć. Dlatego go tyle nie było. A ja myślałam o najgorszym. Że ma kochanke,że mnie zostawi, że zostane z małą Naily sama...tak...Naily..śliczne imię dla naszej córeczki. Cameronowi by się spodobało. Ja to wiem. Tylko,szkoda. Szkoda,że jej nie widział.

...sen...

Rano obudził mnie zapach jajecznicy z bekonem. Zeszłam schodami na dół. Cały dom był bardzo piękny,nowoczesny i duży. Wszędzie alarmy, zabezpieczenia , lasery. Cały dom był niesamowicie dobrze chroniony i zamaskowany pośród lasu.
-Blane? wstałaś kochanie?
-Tak...chyba...tak sądze..-odpowiedziałam troszkę rozkojarzona. Nie wiedziałam gdzie jestem, a plecy dalej mnie bolały.Cameron odwrócił się i spojrzał na mnie. Uśmiechnął się. Poczułam jakbym miała deja vu. Jego włoski lekko muskał ciepły wiatr. Jego uśmiech błyszczał radośnie a jego oczy,przepełnione były wielką miłością. Do mnie. I tylko do mnie. Pragnęłam go. Pragnęłam tego co właśnie było i napawałam się tą chwilą. Podszedł do mnie, obrócił mnie wokół mej osi i przysunął do siebie. Patrzył mi głęboko w oczy. Miałam te cudne ciarki. Czułam jego oddech na moim karku. Jego delikatne pocałunki... pierwsze w usta...kark..barki..obojczyki. Nie zauważyłam nawet ja popchnął mnie biodrami w strone sofy. Całował. Czule. Namiętnie,ale za razem delikatnie i lekko. Zsunął mi nocną koszulę i pieścił moje całe ciało napawając mnie rozkoszą. Tego mi było trzeba..jego języka,jego ust i jego zwinnych delikatnych palców. Wplotłam mu palce we włosy. Dawał mi tyle rozkoszy...bo mnie kochał. Bardzo. Wiem, że nigdy by mnie nie skrzywdził. Dlatego każdy ruch był delikatny i przemyślany. Pozwalałam mu robić z moim ciałem co chciał. Uwielbiałam gdy zajmował się mną w ten delikatny sposób. Ciarki na brzuchu..płytszy oddech... tak dawno tego nie czułam. On też. Chciał tego. Pragnął. Jak ja. Stęskniliśmy się za swoją bliskością. Tego nam było trzeba. Czułam go w sobie. Czułam jak na nowo torował sobie we mnie droge. Jak był. Wszędzie miałam ciarki. W głuchych, dżwiękoszczelnych ścianach odbijały sie tylko nasze jęki. Było tak cudownie,było tak nieziemsko,było tak bos..!
-Kotku wstawaj. Błagam,obudź sie. Szybko. Musimy uciekać-obudził mnie spanikowany głos Camerona. Nie miałam czasu myśleć nad tym,że to był sen. Czułam jakby to było naprawde. BO NAPRAWDE tęskniłam. Chciałam go. Ale nie było czasu. Nie było okazji. Musieliśmy zowu uciekać,przed tymi zmiechami. Dopadną nas i zabiją. Nie możemy do tego dopuścić. Musimy żyć. Musimy istnieć,żeby wytłuc to ścierwo.
Bieg.Gaz.Droga. Byle dalej od NICH..
_______________________________________________________________________________

to moje pierwsze dziecko :3

tfu!

fuj!

ble!

wróć ,nie dziecko.nie lubie dzieci xD

no ale mam nadzieje,że sie komukolwiek spodoba i zostawicie po sobie jakiś znak życia ^^

czekam na komentarze i do następnego opowiadania <3

that's MY wold. MY word and MY time. It caused that you are here.

Witam Was wszystkich :)
mam nadzieje,że to będzie PIERWSZY mój udany blog xD
tytułem wprowadzenia.
Umieszczać tu będę PRZEDE WSZYSTKIM opowiadania.
 moje,takie pisane bez poprawek,pierwszą ręką :3 [czy jak to sie pisze x.x]
mam nadzieje,że się spodobają :3
raczej nie będą miały ze sobą zupełnie nic wspólnego.
 po prostu jak będe miała wenę,wyżyje sie wam tutaj :3
 a JEŚLI jakieś sie wam spodoba,to nie ma sprawy,może dopisze do nich dalsze części :3
no...jeżeli komuś sie nie spodoba,to niech też napisze :3 będę wiedziała za jakiego typu opowiadania sie NIE BRAĆ :3
jak na razie chce sie wyżyć i dlatego coś tam sobie napisałam :3
no więc...
pierwsze opowiadanie powinno się tu ukazać za 20 do 30 minut :3
mam nadzieje, że spędzone tu chwile natchną kogoś do ciekawych pomysłów, na swoje opowiadania :)
jak już mówie: KAŻDE OPOWIADANIE BĘDZIE TU INNE 
po 1. z tego powodu, że nigdy nie kończyłam swoich opowiadań xD
po 2. nie mam weny żeby ciągnąć tylko jedno opowadanie xD

no dobrze. to tyle. taki początkowy wpis bez ładu i składu xD

może komuś sie coś spodoba <3

enjoy! <3

Niseko